ბედი

ტრაგიკოსია

და კლოუნად გამოჰყავს მუდამ,

პარიკიც უგავს ცხენის ჯიდაოს,

,,კაცო, ნუ ხარო უმადური, – ათასჯერ უთქვამთ,

ამაზე მეტი ტრაგედია რაღა გინდაო'',

ზოგი მიფრინავს,

უკან რჩება ჟამი და სივრცე,

ზოგი მიჩოჩავს, სიმწრის ოფლი გასდის კბილებში,

მაგრამ ქომაგი იშველიებს ანტიკურ სიბრძნეს:

,,ვერ დაეწევა ბატონებო კუს აქილევსი''.

ზოგი საკუთარ ჩრდილში დგება მისივე ნებით

და ჯუჯად მთვლიან სულით გოლიათს,

ბავშვობიდანვე ჩუმად დააქვს შეჭრილი ფრთები,

ბრბოს კი რატომღაც კუზი ჰგონია.

შოთა ნიშნიანიძე