ლა დო რე სი _ ფე რა დი _

ჩემი გზა

შენში

სმენადი

გარდასული

ხვევადი

ჩემი სიმი

შენში

გაჭიმული

დრეკადი

შენი სუნთქვა

ჩემში

ტალღები

მოქცევა ზღვის

შენი ფრენა

ჩემში

ჩახლართული

მოდებული

სმენადი

სოლი სოლი

ლა დო რე

სი

ფე რა დი

იცი მეღმები

არაა...?

იცი მენატრები

აღარ?

ფიქრში იკარგები

თანაც?

ისევ წვიმა მოდის

ისეევ?

სიზმარს რომ დაშორდი

ნუთუ?

აღარც ცხადში ხედავ

ბნელა?

ისევ გავანათებ 

სხვებთაან?

მე მის მზესთან

ახლა?

მაშინ 

მერე

როცა

...

* * *

ფიქრი ფიფქების

გადაფიქრების

არა აღარ მწამს სულ

შენი სისველის

ცივი მოკვრა

და მოფინებაა სულ

ფიქრებს ფიფქებად

დანადნობ გულზე

მწარედ ისვენებს სულს

მე რომ დამათოვს

ისიც ისევე

დაიდნობს გულს 

და დუმს

ფიქრებს ფიფქებად

დაგაედნობი

აღარ მოხედავ სულ

სველი სიმები გადაუხლართავს

ამ მზის სხივებით ბმულს...

განსხივდა

სიზმარი იყო საოცრად ფერადი

ისეთი ფერადი შენ რომ გიხატია...

მე რომ მომითხუპნა სახლი

და კედლები... 

შეავსო ღრმულები

განათდა

გასხივდა...

ცა გადმოჰყურებდა

უსაზღვრო სიმშვიდით,

მზეც იფერადებდა სხივებს

და აწვიმდა

სითბო მოდიოდა

ღვარად დასდიოდა

ჩვენი სახლის ყოველი ფანჯრიდან

ყოველი კუთხიდან

შენიდან

ჩემამდე

ჩვენს მერე განთიადს

გაგრძელებულს მათში

ჩვენში

დალოცა სხივებით

დანამა წვეთებით

სულს სული მისცა და

ფრთებით შეიმოსა

სკას სკა გადააგო

თაფლივით დადინდა...

დადინდა დადინდა

იდინა იდინა

შენიდან ჩემამდე

და ასე 

უსაზღვროდ

უზომოდ

მრავალგზის

განსხივდა...

***

მარადიულ უკუნში 

წუთით გამოიდარა,

ამ ქვეყანას მოვსულვართ

არარაობიდანა.

დავბრუნდებით,გადავალთ

არარაობაშივე –

წუთისოფლის სტუმრებო,

აბა რაღა გვაშინებს?..

შოთა ნიშნიანიძე

Свидание

Засыплет снег дороги,
Завалит скаты крыш.
Пойду размять я ноги,
За дверью ты стоишь.

Одна, в пальто осеннем,
Без шляпы, без калош,
Ты борешься с волненьем
И мокрый снег жуешь.

Деревья и ограды
Уходят вдаль, во мглу.
Одна средь снегопада
Стоишь ты на углу.

Течет вода с косынки
По рукаву в обшлаг,
И каплями росинки
Сверкают в волосах.
И прядью белокурой
Озарены: лицо,
Косынка, и фигура,
И это пальтецо.
Снег на ресницах влажен,
В твоих глазах тоска,
И весь твой облик слажен
Из одного куска.
Как будто бы железом,
Обмокнутым в сурьму,
Тебя вели нарезом
По сердцу моему.
И в нем навек засело
Смиренье этих черт,
И оттого нет дела,
Что свет жестокосерд.
И оттого двоится
Вся эта ночь в снегу,
И провести границы
Меж нас я не могу.
Но кто мы и откуда,
Когда от всех тех лет
Остались пересуды,
А нас на свете нет?

Борис  Пастернак